Układy pamięci są w większości formatowane w systemach Windows. Działają niepotrzebnie wolno w systemie Linux.
Linux / niemiecki / Open Source. Niedawno kupiłem nowy pendrive USB, którego chciałem używać jako dysku zapasowego w systemie OpenSuse Linux. Ale nie udało się zapisać pierwszego pliku. Był to plik obrazu DVD o pojemności 4,3 gigabajta. Sprawdziłem pendrive i stwierdziłem, że jest sformatowany w systemie plików FAT32, który dopuszcza tylko pliki do 4 gigabajtów. Podłączyłem pendrive do komputera z systemem Windows i sformatowałem go za pomocą NTFS, nowoczesnego formatu Windows. Teraz sklep przyjął również większe pliki.
Ale znowu pod Linuksem musiałem czekać godzinami, aż kopie zapasowe będą gotowe. Wydało mi się to dziwne. Uruchomiłem monitor systemu i stworzyłem czujnik dostępu do zapisu do tego pendrive'a, był zarejestrowany jako sdc1. Zaobserwowałem prędkość zapisu tylko od 8 do 12 kilobajtów na sekundę. Jest zdecydowanie za wolny.
W tabeli procesów zauważyłem proces, który najwyraźniej miał związek z NTFS. Odpowiadał za dobrą jedną trzecią obciążenia systemu. Postanowiłem więc sformatować pamięć USB za pomocą systemu plików Linux. W Yast działa to z "Partitioner", który można znaleźć w "System". Jako system plików wybrałem ext4 i przy okazji stworzyłem partycję w postaci zaszyfrowanej. W Linuksie jest to bardzo proste: zaznaczasz, że szyfrowanie powinno mieć miejsce i dwukrotnie wprowadzasz hasło - gotowe.
Na koniec musiałem ustawić prawa dostępu, abym mógł uzyskać dostęp do kija jako normalny użytkownik. Akcja była tego warta: prędkość zapisu na pamięci USB wynosi teraz od 5 do 6 megabajtów na sekundę.
Więcej na temat „systemy plików”
