Co oznacza fotografia modowa?
Fotografia modowa jest jednym z najstarszych gatunków fotografii, jeśli nie widzisz jej tak blisko. Zdjęcia Pierre-Louise Pierson, wykonane już w 1856 roku, uważane są za prekursorów fotografii modowej lub za pierwsze zdjęcia modowe. Równie piękna i ekscentryczna włoska hrabina de Castiglione, Virginia Oldoini, została sfotografowana na różnych zdjęciach w swojej szatni i tym samym stała się pierwszą fotomodelką w historii.
Francuski magazyn „La Mode Practique” opublikował pierwsze reprodukowane zdjęcia modowe już w 1892 roku. Na początku XX wieku fotografie modowe pojawiały się w „Harper's Bazaar” czy „Les Modes”, a jednocześnie w Paryżu i Berlinie powstały pierwsze studia fotograficzne dla fotografii mody. Styl zdjęć modowych zmienił się w 1909 roku. Baron Adolf de Meyer opracował nową koncepcję „Vogue” i przedstawił modelki w naturalnym otoczeniu i naturalnych pozach. Zarówno „Vogue”, jak i „Harper’s Bazaar” przyczyniły się do tego, że fotografia modowa stała się samodzielną formą sztuki.
W czasie II wojny światowej centrum zainteresowania fotografii modowej przeniosło się z Europy do USA. Wewnętrzni fotografowie największych magazynów modowych, takich jak Irving Penn, Regina Relang, Martin Munkacsi, Richard Avedon i Louise Dahl-Wolfe, w zdecydowany sposób ukształtowali wygląd fotografii modowej na kilka następnych dziesięcioleci. Fotografia modowa oderwała się od sztywnych pozycji i rozwinęła swobodniejszy język wizualny.
Między sztuką a reklamą
W dzisiejszych czasach niezwykle trudno jest odróżnić fotografię modową od innych gatunków. Przejścia do fotografii ludzi są płynne i. Dziś fotografia piękna, stylu życia i scen, a także obrazy z gatunków „portret” i „erotyka” podsumowuje się pod hasłem „Moda i glamour”.
Tak więc zdjęcia modowe nie są już zarezerwowane tylko dla fotografów mody, ale także dla autorów innych gatunków. Fotografowie hobbyści lub profesjonalni również zajmują się szeroko pojętą fotografią modową. Z grubsza rozróżniamy dwa główne kierunki: fotografia promująca sprzedaż odzieży na modelach oraz motywowana artystycznie, bezpłatna praca. Ale przedstawianie biżuterii, makijażu i innych akcesoriów w połączeniu z modelami jest również częścią fotografii modowej.
Redaktorzy Marion de Beaupré, Stéphane Beaumet i Ulf Poschardt w swojej książce „Archeologia elegancji – 20 lat fotografii modowej” dochodzą do wniosku, że fotografię modową końca XX wieku charakteryzują cztery główne nurty: glamour, punk , high-tech / futuryzm i sztuka.
W ostatnich latach ogromnie wzrosły wymagania dotyczące profesjonalnej fotografii mody. Ponieważ stratedzy reklamowi i marketingowi robią wszystko, co w ich mocy, aby kształtować nasze wyobrażenia o pięknie, stylu i trendach. To automatycznie zwiększa wymagania stawiane fotografowi. Ponieważ zwykłe ujęcia modowe już nie wystarczą, aby designerska torba naprawdę stała się trendsetterem. Zdjęcia muszą być nowatorskie, stylowe i ekstrawaganckie, aby wyróżnić się z natłoku obrazów.
Naprawdę dobrzy fotografowie mody wypracowali własny styl, który zaciera granicę między reklamą a sztuką. Posługują się przy tym wiedzą, że konkretny przekaz można również wyabstrahować i że abstrakcja, choć pozornie mniejsza, ostatecznie przekazuje więcej. Oznacza to, że niekoniecznie jest możliwe rozpoznanie, który artykuł jest reklamowany na zdjęciu, ważny jest transport stylu życia, poczucie dobrego samopoczucia i przyjemności, które ma powstać podczas noszenia tej mody, a także emocje i autentyczność są przekazywane.
Reklama a sztuka
W komercyjnej fotografii mody, jaką znamy głównie z katalogów i stron internetowych domów towarowych i firm wysyłkowych, skupiamy się tak naprawdę na odzieży. Widać kolory i fakturę materiału, a także krój i funkcję odzieży. Nie znajdziemy tu postaw artystycznych czy portretów. Model pełni funkcję manekina. Widzisz modele w tych samych pozach przez cały czas. Są też detale garderoby, takie jak guziki, zamki czy szczególnie wyszukane aplikacje.
Ale i tutaj trend zmierza w kierunku zintegrowania modelu z ubraniem w taki temat, który powinien sprawić, że ubrania będą wyglądały na lepszej jakości lub pokazywać styl życia, który powinien zmotywować klienta do zakupu odzieży. Bo rynek jest duży i chcesz się wyróżniać na tle konkurencji. Pokazana jest więc nie tylko bluzka czy spodnie, ale modelka jest wyposażona we wszystkie dodatki i pokazana w scenerii, która przemawia do widza emocjonalnie i wzbudza pożądanie. Może to być w studio lub na zewnątrz.
Z drugiej strony są zdjęcia reklamowe drogich wytwórni, jak to widać w czasopismach. Często na pierwszy rzut oka nie rozpoznajesz, który produkt jest tutaj reklamowany, nawet po przeczytaniu nazwy marki, ponieważ większość projektantów sprzedaje wszystko pod tą samą nazwą – od butów po odzież i biżuterię po perfumy. I o to też tutaj chodzi, nie o sweter, ale o stosunek do życia, który te obrazy przekazują.
Dlatego nie ma żadnych reguł dotyczących tego typu fotografii modowych w odniesieniu do rodzaju wykonywanych zdjęć. Fotografowie, modelki, styliści i wizażyści wystawiają na częściowo misternie zaprojektowanych scenografiach totalne dzieło sztuki. To, co z tego wyniknie, może się bardzo różnić. Wszystko jest możliwe, od detalu ubioru na przyciętym modelu po w pełni ilustrowany zestaw z dodatkami. Albo produkt reklamowany jest sam ze znanym i wyrazistym modelem. Następnie przekracza się granicę fotografii portretowej, przy czym jest różnica: na pierwszym planie nie jest charakter czy osobowość modela, ale produkt. Szczególnie jeśli chodzi o bieliznę i stroje kąpielowe, ograniczeniem fotografii erotycznej jest spacer po linie. Peniuary, pończochy i buty na wysokim obcasie z łatwością zacierają granice.
Fotograf musi pracować bardzo ostrożnie i z rozwagą, aby przesłanie zdjęcia leżało na, choć oszczędnym, ubraniu, a nie na ciele modelki. Odgraniczenie od fotografii fetyszowej jest tutaj jeszcze trudniejsze, ponieważ większość elementów garderoby ma znaczenie seksualne.
Dlatego robiąc zdjęcia nigdy nie należy tracić z oczu faktu, że chodzi o fotografię modową, a nie erotyczne ujęcia. O ile to możliwe, gotowe zdjęcia nie powinny wzbudzać pożądań seksualnych, a jedynie zachęcać do zakupu pokazanej mody.
