Żaden użytkownik komputera nie może obejść się bez uchwytu zaciskowego. Tak powstała „małpa rączka”.
Podstawowa wiedza, której początkujący komputery uczą się na bardzo wczesnych lekcjach, obejmuje również „chwyt zapięcia”, znany również jako „chwyt małpi”. Oznacza to kombinację klawiszy, z jaką użytkownicy komputerów PC wciskają jednocześnie klawisze [CTRL] [ALT] [DEL]. Ta kombinacja klawiszy została celowo zaprojektowana tak nieergonomicznie i może być obsługiwana tylko dwiema rękami, aby zapobiec przypadkowemu uruchomieniu małpiego uchwytu.
Ponieważ uchwyt małpy służy do przywrócenia komputera do zdefiniowanego punktu początkowego w przypadku awarii programu lub systemu. Podczas gdy w starszych wersjach systemu Windows system był dość stabilny tylko po uścisku małpy, a ponowne uruchomienie systemu było ćwiczeniem obowiązkowym, w obecnych wersjach systemu Windows nieodpowiadające aplikacje można solidnie zakończyć za pomocą małpiego uchwytu, który wywołuje menedżera zadań, a następnie niezawodnie go zamyka wykonywane przez aplikację, która uległa awarii lub w inny sposób nie odpowiada.
Opowieść o małpim uścisku napisał David J. Bradley (* 1949). Jest inżynierem komputerowym i podczas pracy w IBM wynalazł małpi uchwyt, czyli możliwość resetowania komputera za pomocą kombinacji klawiszy. Bradley był zaangażowany w projektowanie pierwszego komputera osobistego w IBM w 1980 roku i celowo wybrał trudną do naciśnięcia kombinację klawiszy, aby nie została przypadkowo i nieumyślnie wciśnięta. David J. Bradley był jednym z oryginalnych 12 (znanych również jako Parszywa dwunastka), twórców IBM PC.
Początkowo małpi uchwyt był znany tylko programistom, a następnie technikom, ale do dziś jest znany wszystkim grupom użytkowników i jest teraz częścią podstawowej wiedzy każdego użytkownika komputera. Bradleyowi przypisuje się cytat: „Wymyśliłem to, ale Bill uczynił to sławnym.” Odnosi się to do Billa Gatesa, który z Windowsem jako odnoszącym sukcesy standardowym systemem operacyjnym, umożliwił historię sukcesu komputerów IBM.
